Палітычная актыўнасць Вялікага Княства Літоўскага падчас вайны Швецыі з Рэччу Паспалітай 1625-1629 гг.

Abstract

Артыкул разглядае палітычную актыўнасць Вялікага Княства Літоўскага (ВКЛ) падчас вайны паміж Швецыяй і Рэччу Паспалітай 1625–1629 гг., якая з’явілася працягам барацьбы за дынастычную карону і панаванне на Балтыцы. На аснове крыніц ацэнены пазіцыя і дзеянні Княства адносна дадзенага канфлікту. У асноўным шляхта ВКЛ жадала закончыць вайну шляхам мірнага пагаднення. Самастойнае падпісанне перамір’яў прадстаўнікамі ВКЛ у адзначаны перыяд можна патлумачыць цяжкім становішчам дзяржавы падчас вайны: недахопам грашовых сродкаў, ваеннымі паразамі, агульнай стомленасцю. Падобныя крокі ВКЛ выклікалі негатыўную рэакцыю манарха і прадстаўнікоў Каралеўства Польскага, якія сцвярджалі, што такія дзеянні супярэчаць Люблінскай уніі 1569 г. Гэтыя супярэчнасці сведчылі пра тое, што ВКЛ у знешняй палітыцы кіравалася рэальнай сітуацыяй, а не ўнійнымі імператывамі.