Асаблівасці адаптацыі беларускіх эмігрантаў у Аргенціне (1918-1939 гг.)

Abstract

Артыкул прысвечаны праблемам фарміравання беларускай дыяспары ў Аргенціне ў міжваенны перыяд. Асаблівая ўвага надаецца аналізу сацыяльнай, прававой, эканамічнай, псіхалагічнай і фізіялагічнай адаптацыі беларусаў, негатыўнаму ўплыву моўнага бар’ера і стрэсу акультурацыі эмігрантаў. Аўтар выдзяляе два перыяды ў эміграцыйнай палітыцы ўладаў Аргенціны і дэманструе іх уплыў на становішча эмігрантаў. 1920-я гг. сталі спрыяльным перыядам для эміграцыі. Аргенціна праводзіла палітыку "адчыненых дзвярэй" у дачыненні да эмігрантаў, якія разглядаліся ў якасці працоўных рэсурсаў. Эміграцыйная палітыка ўраду Аргенціны змянілася ва ўмовах сусветнага эканамічнага крызісу. На дзяржаўным узроўні пачалі абмяжоўваць эміграцыйныя плыні. Высокі ўзровень беспрацоўя ва ўмовах крызісу не даваў магчымасці беларускім эмігрантам паспяхова справіцца з культурным шокам першапачатковай адаптацыі.