Саветы ў грамадска-палітычным жыцці Беларусі (сакавік-ліпень 1917 г.)

Abstract

У дадзеным артыкуле разглядаецца працэс ўзнікнення і трансфармацыі Саветаў на тэрыторыі Беларусі з сакавіка па ліпень 1917. Прасочваюцца змены ў стратэгіі і тактыцы дзеянняў Саветаў, характар іх узаемаадносін з іншымі грамадскімі арганізацыямі, а таксама з новымі органамі дзяржаўнай улады, паступовае ўключэнне Саветаў у працэс барацьбы за палітычную ўладу. Працэс барацьбы за ўладу характарызуецца паступовым абвастрэннем адносін паміж органамі Часовага ўрада і Саветамі, што, па сутнасці, адлюстроўвае агульнарасійскі працэс заканчэння двоеўладдзя пасля ліпеньскіх падзей у Петраградзе. Асаблівасцю дзейнасці Саветаў на Беларусі было тое, што ў найбольш уплывовым Мінскам Савеце з самага пачатку пераважалі бальшавікі. Акрамя таго, з усіх тыпаў Саветаў (сялянскіх, рабочых і салдацкіх), апошнія, у сілу прыфрантавога становішча Беларусі, былі найбольш шматлікімі і ўплывовымі. Таксама даследуецца пытанне аб узаемаадносінах Саветаў і беларускага нацыянальнага руху, падыходы да вырашэння нацыянальнага пытання як аднаго з ключавых у ходзе Лютаўскай рэвалюцыі 1917 г.

Авторы исследуют сущность игры как фундаментального свойства бытия человека в его истории и современности. В фокусе статьи – анализ игры как универсального и атрибутивного свойства современной философии, культуры и общества. Игра представляется как целостность, способная к сохранению своей идентичности в процессе трансформации социума и в то же время как важный фактор самоидентификации и идентичности человека. В статье анализируются постмодернистская парадигма игры, ее особенности в ситуации глобализации и информатизации современного общества. Исследуется и обосновывается органическая взаимосвязь игры и индивидуализации, самоидентификации человека как личности в процессе ее социализации в общество. Исследуется тоталлогическое измерение игры в современном обществе постмодерна, раскрывающееся через сизигийные принципы. Анализируется новая виртуальная культура, феномен игры в ситуации постмодерна в современном обществе. Авторы фиксируют внимание на таких сторонах игровой стратегии постмодерна, как симуляция, спектакуляризация, играизация, шоутизация и эксплицируют отношения между ними. В заключение вскрываются опасности игровой стратегии постмодернизма в области игроизации общества, развитии и внедрении в общество манипулятивных технологий управления сознанием и поведением человека в современном обществе.