Асноўныя функцыі акута ў п’есе Янкі Купалы «Паўлінка»

Abstract

Артыкул прысвечаны вывучэнню надрадковых дыякрытычных знакаў беларускай пісьменнасці. Прапануецца невялікі экскурс у гісторыю з’яўлення і выкарыстання акута і варыі ў беларускіх рукапісных і друкаваных помніках ХV–XIX стст., акрэсліваюцца прычыны адмовы ад знакаў націску з ХVIIІ ст. і падставы, паводле якіх Я. Купала ўзяўся выкарыстаць у п’есе «Паўлінка» «аптымальны» варыянт пісьма. Устаноўлены групы лексем, якія ўжыты аўтарам без акута, асобныя назоўнікі, дзе стаіць два знакі націску. Разгледжаны ўплыў націску на правапіс і вымаўленне часціцы не і прыназоўніка без, купалаўскія акцэнталагічныя варыянты, абазначэнне націскных складоў у складаных словах, напісаных разам і праз злучок. Выяўлены шэраг слоў, дзе націск выступае як фаналагічны сродак, што выконвае сэнсаадрознівальную (сігніфікатыўную) функцыю.