Сацыяпрыроднае адчужэнне ў поставарыйнай Беларусі як аб'ект сацыяэкалагічнага аналізу

Abstract

Сацыяльна-прыроднае адчужэнне выступае прамым наступствам маштабнай рэалізацыі экалагічнага крызісу. Адмысловыя памеры з'ява набывае ў сітуацыі поставарыйнай дэградацыі якасці прыроднага асяроддзя пасялення. Наглядным прыкладам такой узаемаабумоўленасці экалагічнай катастрофы і ўзроўнем сацыяпрыроднага адчужэння з'яўляецца постчарнобыльская сітуацыя ў Рэспубліцы Беларусь. Забруджванне тэрыторый уплывае на ўвесь спектр жыццядзейнасці насельніцтва Беларусі, таму выбар мадэлі грамадскага развіцця рэспублікі значна абмежаваны рамкамі сацыяльна-экалагічнай мэтазгоднасці. Экалагічныя рэальнасці, якія склаліся, не дазваляюць экстрапаляваць традыцыйныя схемы, што ляжаць у аснове канцэпцыі ўстойлівага развіцця, на беларускую зямлю без папярэдняй адаптацыі да мясцовых умоў. Посткатастрофны экалагічны песімізм спарадзіў неадэкватныя, уласна чарнобыльскія стэрэатыпы ў грамадскай свядомасці, і праблема аптымізацыі сацыяпрыродных адносін у Беларусі павінна разглядацца ў кантэксце дэградацыі якасці навакольнага асяроддзя. Укараненне прынцыпаў устойлівага развіцця ў практыку сацыяпрыроднага ўзаемадзеяння таксама павінна ажыццяўляцца са значнай карэкціроўкай дэклараваных экалагічных імператываў. У забеспячэнні сацыяльна-прыроднай аптымальнасці трэба ўсведамляць сувязь паміж узроўнем інфармаванасці аб спецыфіцы міграцыі радыенуклідаў па асобных звёнах трафічнага ланцуга і магчымасцю чалавека практычна абмежаваць іх паступленне ў арганізм чалавека