Экалагічны імператыў як фактар праектавання сацыяпрыроднай рэальнсці

Abstract

У артыкуле разглядаюцца актуальныя праблемы сацыяэкалагічнай устойлівасці і фарміраавання чалавека экалагічнай культуры. Паказана, як праяўляецца дыялектычная супярэчнасць паміж эка- лагічным імператывам (ідэалам) і сацыяпрыроднай рэальнасцю, якая ляжыць у аснове праектыўнай дзейнасці. Праектыўная дзейнасць, у тым ліку і канструяванне асобаснага праекта, вырашаецца ў рэчышчы бінарнай апазіцыі ідэалу і сацыяльнай, сацыяпрыроднай рэальнасці мэтаў. Экалагічны імператыў ці экалагічны ідэал узніклі як рэфлексія грамадскай свядомасці на экалагічную пагрозу. Высвятляецца, як менавіта ў «мадэлі патрэбнай сацыяпрыроднай будучыні», якая з'яўляецца адной з характарыстык магчымасці ажыццяўлення экалагічнага імператыву, рэалізуецца разуменне сэнсу сацыяпрыроднага быцця і сацыякультурнага досведу, а таксама стварэння ўласнай сэнсавай прасторы, якая выступае найважнейшым фактарам асобаснага развіцця ва ўмовах інфармацыйна- тэхналагічных грамадскіх трансфармацый. Маральныя каштоўнасці ва ўмовах глабалізацыі цэлага шэрагу рызык развіцця тэхналогій, грамадства спажывання, культурных трэндаў у першую чаргу маюць патрэбу ў карэлятыўных імператыўных фармулёўках, якія ўніверсальныя не таму, што агульнапрызнаныя, а таму, што звернутыя да кожнага. Праектыўная дзейнасць разглядаецца як адзінства ўнутранага (духоўных каштоўнасцяў, якія вызначаюць меру свабоды самарэалізацыі) і знешняга (здольнасці адпавядаць патрабаванням і мэтам сацыяльнага і ўстойлівага сацыяпрырод- нага развіцця