Рэкламны, навуковы, публіцыстычны падыходы ў кінакрытычный творчасці

Abstract

У артыкуле разглядаецца праблема сінкрэтызму разнастайных дыскурсіўных кінакрытычных практык, іх сінтэзу і ўзаемапранікнення, якія тлумачаць прадуктыўнасць і запатрабаванасць тэкстаў кінакрытыкі ў аўдыторыі і шырокі запыт на іх у розных сродках масавай інфармацыі (СМІ). Адзначаецца, што кінакрытыка, якая развівалася ад рэкламных анонсаў да аналітычных эсэ, дэманструе высокую ступень адаптацыі і жыццяздольнасці, узбагачаючыся новымі формамі ў залежнасці ад такіх фактараў, як від СМІ, аўтарскія інтэнцыі і сацыяльна-культурная запатрабаванасць. Падкрэсліваецца, што выяўленне рэдакцыйных ці аўтарскіх стратэгій у выкарыстанні розных падыходаў (рэкламных, навуковых, публіцыстычных, мастацкіх) да рэпрэзентацыі кінарэальнасці адыгрывае ключавую ролю ў вызначэнні ўзроўню і значнасці кінакрытычных тэкстаў. Нягледзячы на вывучэнне кінакрытыкі як галіны журналістыкі, практычна адсутнічаюць даследаванні разнастайных дыскурсіўных медыяпрактык гэтага віду літаратурна-мастацкай крытыкі. Мэтай дадзенага артыкула з’яўляецца аналіз рэкламных, навуковых, публіцыстычных, мастацкіх падыходаў у кінакрытычнай творчасці. Праведзены аналіз дазваляе зрабіць выснову, што разнастайнасць дыскурсіўных практык, якія пераважаюць у кінакрытыцы, знаходзіцца ў прамой залежнасці ад шэрагу ўзаемазвязаных і ўзаемаабумоўленых экстра- і інтрасацыякультурных фактараў, у прыватнасці, ад хранатопу, у якім узаемадзейнічаюць стваральнік тэксту, аўдыторыя і аб’екты. Атрыманыя вынікі даюць новыя падставы для даследавання такой важнай галіны журналістыкі, як кінакрытыка.