Праблема аўтара ў беларускім літаратуразнаўстве

Abstract

Праблема аўтара з’яўляецца адной з самых актуальных і шырока дыскутуемых у сучаснай літаратуразнаўчай навуцы. У дадзеным артыкуле яна разглядаецца ў тэарэтычным і гістарычным аспектах. Для беларускага літаратуразнаўства важнасць вырашэння гэтай праблемы абумоўлена спецыфікай гістарычнага развіцця нацыянальнай літаратуры, яе цеснай сувяззю з фальклорам. Аўтарскае самаўсведамленне фарміравалася ў беларускай літаратуры новага часу паступова, ва ўзаемадзеянні з традыцыйнымі формамі калектыўна-масавай мастацкай свядомасці. Як важнейшая антытэза калектыўна-масаваму тыпу мастацкага выражэння ў беларускай літаратуры на пачатку ХХ ст. і ў пазнейшы час узнікае даволі вялікая колькасць твораў з пэўнымі прыкметамі аўтабіяграфізму. Ступень аўтабіяграфічнасці твора па-свойму вызначаецца аўтарам і чытачом. У наш час, калі ўзрастае роля чытача як інтэрпрэтатара мастацкага свету літаратурнага твора, аналіз успрымання менавіта чытачом аўтабіяграфізму ў творы мае істотнае значэнне. У артыкуле таксама разглядаюцца аўтарскія жанры як адзін са спосабаў выяўлення аўтарскага светабачання.

В статье рассматриваются основные методы речевых навыков, а также основных принципов преподавания говорения на иностранном языке. Речь идет также о разработке эффективных средств формирования навыков говорения – диалогов и монологов. Упражнения, выполняемые студентами, призваны в конечном итоге сформировать и отшлифовать способность ориентироваться в естественных ситуациях общения, что способствует языковой самостоятельности студентов. В статье также подчеркивается, что основой успешного речевого общения является коммуникативная ситуация и что ситуация и речь тесно взаимосвязаны, язык развивается через ситуации и не может быть отделен от них.